De Standaard titelt '
Geen Belgische slachtoffers van bankkaartfraude in de Verenigde Staten'. Ha nee, zeker! Op een mooie dag checkten we nog eens onze financiele toestand [die is trouwens hopeloos maar niet ernstig wegens een spoedige terugkeer naar goedkopere oorden] via PCbanking. Plotseling [en nu gaat er iets spannends gebeuren] zagen we daar een tweetal betalingskes die ons to-taal niet bekend voorkwamen. Twee dagen tevoren hadden wij zogezegd 35,44 en 47,94 dollars uitgegeven in een online winkel. Geen denken aan. Niet door ons gebeurd!
Wij gebeld naar de klantendienst van de Bank of America [naar 't schijnt, als er al een bank te boycotten valt, is het die wel, maar allez, 't was maar voor een jaar en we wisten dat niet op voorhand]. Daar moesten we tegen een computer spreken en bijvoorbeeld heel duidelijk zeggen wat het probleem was. Dat lukte van geen kanten en de frustratie over klantendiensten, banken, aan het lijntje houden, afzetters, enz. nam grote proporties aan.
De eerstvolgende werkdag toog ik richting ons filiaal, alwaar een piekfijn juffrouwtje [ik voelde mij, in vergelijking met haar, een slons in mijn zomertenue, met oververhit hoofd en lichtelijk tot zwaar aan het transpireren wegens nog niet geacclimatiseerd aan de airco van het bankgebouw]. Ze vertelde me dat ik moest bellen naar de kalantendienst, wat een klein alarmbelletje deed rinkelen. Ik vroeg: 'maar kunnen jullie daar niet eens naar kijken?' Ze zei dat ze in de bank zelf geen toegang hadden tot die bestanden [raar, he]. Ik vertelde haar [waarschijnlijk met een spikkeltje wanhoop in mijn ogen] dat ik al had proberen bellen naar dat nummer en dat daar een aantal opties waren die ik niet kon kiezen en dat dat niet zou gaan... 't Juffertje nam me mee naar een leeg kantoor en zei me dat ik gerust van daaruit naar de klantendienst mocht bellen. Ze toetste zelf het nummer in en navigeerde langs de verschillende opties tot het wachtmuziekje kwam om een echte persoon aan de lijn te krijgen. [opluchting].
Al goed dat ik in die bank gebleven was, want ik moest er -na het gesprek met de helpdeskdame, die trouwens een megacool Zuiders accent bezat - mijn bankkaart laten blokkeren en een nieuwe, tijdelijke, in ontvangst nemen. Plus: ik moest thuis bellen naar het bedrijf waar de bestellingen geplaatst waren om hen te vertellen dat die frauduleus en niet, NIET, van mij kwamen. Mijn coole I {hartje} NY kaart werkt dus niet meer [ik heb trouwens indertijd niet zelf voor dat motiefke gekozen, we hebben dat automatisch gekregen omdat we een studentenrekening hebben, maar ik begon dat eigenlijk wel wijs te vinden]. In de plaats heb ik nu zo'n lelijke kapitalistenbankkaart in zilver, rood en blauw...
Ahja, om verder te vertellen: ik belde dus naar dat online bedrijf en daar werd ik on-mid-del-lijk doorgeschakeld naar hun securitydienst. Geen wachttijden van approximately vijfendertig minuten, neen, meteen to the point en al. Ik kwam daar te weten dat die mannen niet alleen het nummer van mijn bankkaart hadden, maar dus wel degelijk mijn volledige naam, adres, enzovoort... een echte Identity Theft als het ware... En weet je wat ze besteld hadden: een printer en een doos enveloppes met twee vensterkes, zoals ze in bedrijven gebruiken [wie weet wat ze daar wel allemaal niet mee van plan waren]. Maar dat bedrijf had een goeie security-dienst want die hadden al in 't motje dat er iets niet klopte. Ze hadden die bestelling dus 'bevroren' tot ze zekerheid hadden over de ware aard ervan. Ik heb hen dus die ware aard onthuld: as Louche as can be! Toen ik aan dat securitymadammeke vertelde dat ik net van de bank kwam, alwaar ik de bewuste kaart al geblokkeerd had, was ze hoorbaar opgelucht [toch altijd cool als mensen zo begaan zijn met hun job]. Eind goed, al goed!
