Lente in vogelland

De lente komt op gang: prachtig bloesemende bomen langs de lanen en in de parken, vrolijk flierefluitende vogeltjes en regen, want april staat hier bekend voor zijn April showers. Dit ondervonden we aan den lijve toen we eens in Wall Street gingen betogen. Gelukkig hadden we een kawee aan (die van Diederik droeg het embleempje van de Belgische politie - zoek de mol!). Verder waren er koude winddagen, afgewisseld met lekker warme T-shirt en ijsjesdagen. Voor onze bezoekers geen makkelijke opdracht 's ochtends: 'wat doen we aan?' Voor ons was dat soort weer eerder een teleurstelling: we hadden gedacht dat die azuurblauwe lucht en zonneschijn van de winter zouden blijven, maar dan met steeds warmere temperaturen...
Ook de vogels krijgen 't zot in hun kop door de lente. Zo is er de American Robin, een soort groot uitgevallen roodborst, die constant tegen ons raam komt vliegen. Uren aan een stuk tikt hij met zijn bek tegen het raam om dan uitgeput op onze brandtrap te bekomen. Dat is echt niet meer het schattige roodborstje tikt op het raam rintintin, neen, dat getik wordt na een tijd behoorlijk vervelend. Waar ik in het begin die Robins nog sympatiek vond, verdenk ik ze er nu van behoorlijk idioot te zijn. Hebben ze nu nog niet door dat hun spiegelbeeld NIET een of andere concurrent is die hun vrouwtje wil afpakken? Die vogel zou zijn energie beter steken in het bouwen van een nest, vooraleer een ander, slimmer exemplaar er met zijn vrouwtje vanonder is...
Ander, leuker vogelnieuws is de start van de lentemigratie van de zangertjes. Allerlei schattige kleine vogeltjes, met allemaal een verschillend motiefje, die hier in de stadsparken neerstrijken om uit te rusten van een lange tocht. Iedere keer we in de natuur of in een park zijn, bijvoorbeeld de New York Botanical Garden in de Bronx, ontdekken we nieuwe!
Vorig weekend voorspelden ze mooi weer in New York State, dus gingen we het Harriman-Bear Mountain State Park eens gaan checken. We ontdekten er een vrij speciaal soort landschap: rotsen met bomen op. We kwamen er ook oog-in-oog te staan met een zwarte slang van ongeveer 1 meter 20 -slik-, die gelukkig niet giftig bleek. Op zondag kuierden we door het zonovergoten Sunken Meadow State Park op Long Island. We zijn dus al een beetje bruin! Het terrasje waar we zoveel goesting in hadden na dat weekend wandelen, was weer eens zeer ver te zoeken. Toch ondenkbaar in Belgie dat er geen cafetaria met terras zou staan bij zo'n bos-strand-speeltuin. Ik begon zelfs heimwee te krijgen naar Eeklo, begot, alwaar de terrasjes zij aan zij het marktplein vullen...

Moesten mijn ogen kunnen fotograferen...

dan kon ik hier nu een plaatje presenteren van de meest afstotelijke en tegelijk fascinerende travestie die we ooit gezien hebben.
Vorige zaterdag stapten we na een middag Harlem een gezellig ogend kroegje binnen met de veelbelovende naam 'Blues Paris'. We hadden de deur al opengeduwd en stonden al half binnen toen onze ogen zich aanpasten aan het donker en we het bijzondere klienteel opmerkten. Een grote magere zwarte man met een knalrood kostuum en bijpassend hoedje-model-pater Damiaan bood ons meteen zijn barkruk aan, naast een dronken jonge latino die de zoetige knalroze cocktails aan elkaar reeg. Daarnaast zat een kale homo met forse baard en geëpileerde wenkbrauwen die tijdens ons bezoek minstens drie pogingen ondernam om Diederik van mij af te snoepen. Achter de bar, uiteraard, de barvrouw: een kleine negerin op leeftijd die met de heupen swingde op een reeks melige schlagers en na lang aandringen een flesje nepparfum kocht van de dronken latino. Naast ons, aan de andere kant, een dikke blanke die gedachteloos grote brokken kaas en zoute knabbels naar binnen werkte, terwijl hij op een groot scherm een basketbalwedstrijd volgde. Als kers op de taart zat daar, uitgezakt op een barkruk in een hoekje van de bar, een dikke mexicaan met een slordig snorretje, hangwangen en knalrood gestifte lippen in een pafferig gezicht. Op zijn hoofd stond -ietwat scheef- een warrige zwarte pruik met daarop een mal rond hoedje. Zijn lichaam was geperst in een rood deux-pieceke met een zwart boordje. Starend naar een halfleeg bierglas maakte deze persoon een treurige en miserabele indruk. Na ons pintje hielden we het voor bekeken, vastberaden om deze plek ooit nog een tweede kans te geven.
En de barvrouw, die schuddege, mee eur gat!