Schoon Gent

Ik vind dat ik nog één berichtje moet maken voor de blog [sommigen zeggen: het blog. Maar dat klinkt zo raar...] om er een deftig eind aan te breien. Anders stopt het zo plots.

Over terugkomen en al.

Dat was minder vreemd dan ik had verwacht. Alles in België is supervertrouwd. Ik had misschien gedacht dat het er klein zou lijken, maar dat is niet zo. Alleen de afstanden zijn nu wel veel "overbrugbaarder" dan voorheen. En 't is de max om met de fiets rond te sjezen langs 't water en over kasseien. Af en toe zwaaiend naar een bekende. Cuberdons zijn nog altijd megalekker en ook het tafelen is heerlijk. 't Was wel even wennen dat iedereen in de supermarkt en aan de naburige tafeltjes op café Nederlands spreekt. Eerst was er altijd een fractie van verwondering: "hé dat zijn Belgen... mja natuurlijk..."

En nu is de vraag of ik voor altijd ga stoppen met bloggen. De smeekbede van ene Maarten achter het vorige postje vraagt vast om meer. Maar dan past 'Big City Life' echt niet bij de situatie [allez, beziet die foto's, da's toch ongepast]. En over mijn leven in Gent valt niet zoveel nieuws te vertellen [hoewel hier in de citee en in mijn diverse vriendenkring wel altijd een roddelken te rapen valt, maar zwiert ge dat dan op het internet?]. Trouwens die Maarten heeft makkelijk praten, die kan onbezorgd bloggen over zijn ontmoetingen met ingebeelde Everts, Eddy's en Jean-Marie De Deckers.

Aan de andere kant lees ik zelf ook her en der op het wereldwijde web een heleboel interessante vertellingen. En nu ik begon met naailes en allerlei dingen in elkaar flans, is het misschien wel wijs om in die bloggende naaiwereld binnen te stappen...

Wie Weet, Waar [mee een Gentse rrrrr]...

Summer 's almost gone [where will we be, when the summer 's gone]

Net voor we naar ons vaderland terugkeren, en net voor we ons blauw vehikel afstaan aan een volgende eigenaar, rolden we nog even drie uurtjes Noord. Alweer was Massachusetts onze staat van bestemming, dit keer het Westen, alwaar Mount Tom zich bevindt.
Vanop die 'Mount' zou je de trek van de roofvogels prachtig kunnen waarnemen. Zou. Want toen wij daarvoor op de uitkijktoren plaatsnamen, bleven de hawks waar ze waren en dus niet rond Mount Tom. Voor de rest was het er Prachtig: een schone riviervallei, een tof wetlandje, heerlijk geurende bossen in het begin van hun herfsttinten, en als kers op de taart een topweertje.

Terug thuis was het meteen aan de arbeid, want er hadden mensen onze spullen gekocht en die moesten dus verstuurd of afgehaald worden. We zijn eigenlijk een beetje verwonderd dat mensen uit Texas ons radiootje gekocht hebben en een meneer uit California onze ventilator... alsof dat daar niet te koop is. En met de postkosten erbij waren die spullen nu ook niet supergoedkoop, maar ach. We zijn al blij dat we dat gerief niet moeten dumpen of naar Belgie verschepen.

Diederik van zijn kant besloot vandaag officieel [al gaf hij er de waarschuwing bij dat hij niet wist of het ging lukken] te stoppen met zijn werk tot hij terug in Belgie geinstalleerd is -die twee dagen unief en een dag thuiswerken van volgende week niet meegerekend. Kuch. Toch: opluchting van mijnentwege, want ik begon me zorgen te maken over zijn gezondheid nadat hij ellenlange dagen in zijn raamloze kantoortje op computers zat te vloeken en de -weliswaar leuke, maar wel vele- nieuwe projectjes zich opstapelden, terwijl we volgende week wel bijna op de vlieger naar Belgie horen te zitten.

't Komt dus allemaal in orde. En ook wel zeer dichtbij. Raar.
Morgen komen ze deze tafel en stoelen halen.
Daarjuist de boekenkast.
Weggaan blijft iets vreemds.

Als dessertje: Massachusetts volgens de gids "Where to watch birds in Western Massachusetts".

...en weer terug.

en zo is ongemerkt die datum naderbij geslopen, en hebben we plots maar twee weekjes meer.
Er wordt vanalles in dozen gestopt. Zonder gordijnen, kussens en kaders is het hier al heel wat minder gezellig. De eerste meubeltjes raken verkocht. Onze auto blinkt op de verkoopsite. En mijn hart klopt onrustig, want weggaan is nooit leuk. Ik denk aan alle dingen die ik ga missen en maak er een lijstje van waar almaar meer op staat. Ik wil nog niet denken aan het vertrek, het moment dat we de deur definitief achter ons dichttrekken. Eerst nog even genieten.
Vorige week in Jamaica Bay, bijvoorbeeld,maakten we onze voetjes vuil ter bewondering van deze -en andere- exemplaren van onze gevelugelde vrienden:deze blauwpotigen laten zich 'Amerikaanse kluut' noemen en waren het bekijken wel eens waard. Maar het leukste was natuurlijk het door de modder struinen met bijhorende slurpgeluiden :-)).

Ontluisterend gesprek

Vorige week had ik een doordeweeks cafégesprek met James, een gast die we al kennen sinds nieuwjaar en die fenomenaal grappige optredens geeft met zelfverzonnen liedjes. 't Gesprek over koetjes en kalfjes eindigde met de zin: 'ik moet nu naar huis, want ik moet morgen naar de rechtbank.' Dit was dus het begin van een heel nieuw verhaal: bleek dat hij tien jaar geleden enkele muziekinstrumenten had gekocht op afbetaling en dat hij niet tijdig en regelmatig had betaald. Zijn bank had die schulden doorgeschoven naar een zogenaamd 'collecting agency', dat aan je deur komt kloppen om de schulden te komen innen [freakyyy]. Dat collecting agency heeft blijkbaar ook de macht om beslag te leggen op je volledige bankrekening. Telkens er geld op je rekening gestort wordt, wordt dat onmiddellijk geïncasseerd door dat agency. Een geluk bij een ongeluk: lonen worden hier nog ouderwetserwijze uitbetaald in cheques. James leeft dus momenteel van cheque tot cheque. Hij gaat die dan innen in zo'n cheque-innings-kantoortje in plaats van in zijn bank. Dat bezoekje aan de rechtbank dient om een deal te sluiten met het collecting agency, zodat zijn rekening weer bruikbaar zou worden. Wat een verhaal!
In datzelfde gesprek kwam ook nog naar boven dat hij zich -met nochtans een deftige job- geen ziekteverzekering kan veroorloven omdat hij - en hier komt het - epilepsie heeft. Daardoor zou een ziekteverzekering hem een slordige 400 dollar per maand kosten. Groot schandaal!

Multilinguaal

Wanneer ik in België affiches of wegwijzers zag met doorstreepte Franse of Engelse woorden, met daarnaast in hanepoten: 'Vlaams!' gekalkt, dan draaide mijn maag. Net als wanneer ik lees dat de gebroeders Wouters doodsbedreigingen kregen omdat ze een liedje zingen over frieten en Walen... Doodsbedreigingen, begot! Vaak denk ik aan dergelijke kleine voorvallen als ik op de metro zit, tussen volk van over de hele wereld, waar affiches in twee, drie, vier verschillende talen hangen.
Is het doel van wegwijzers of affiches niet dat zoveel mogelijk mensen ze zouden begrijpen? En als er in een stad of land significant veel mensen wonen die een bepaalde taal spreken, is het dan niet logisch dat er ook affiches in hun taal gedrukt worden? Hoe is het mogelijk dat sommige mensen dit niet kunnen verdragen?

Hoofddoeken-gedoe

Hoofddoeken dragen achter het loket van de metro? Hier in New York kan dat zonder problemen. Hoewel... hier worden de hoofddoekendraagsters of tulbanddragers met iets anders geconfronteerd. De MTA (het metrobedrijf) wil dat alle hooddoeken en tulbanden blauw zijn en het MTA logo dragen. De eerste keer dat ik een dame met haar MTA-hoofddoek achter het loket zag zitten, vond ik dat schitterend. Ik dacht aan de hele heisa in Gent waar stadsbedienden geen hoofddoek zouden mogen dragen achter het loket en hoe hip het zou zijn om een Stad Gent-hoofddoek te ontwerpen. Maar blijkbaar vinden de loketbedienden in kwestie dit allesbehalve hip. Ze vinden het niet kunnen dat ze een bedrijfslogo moeten dragen op een religieus symbool, en daar kan ik nu ook wel inkomen... Moeilijke kwestie!

Na wat opzoekingswerk over de hele zaak, begrijp ik nog meer dat de werknemers zich gestigmatiseerd voelen. Na de aanslagen van 9/11 begon MTA systematisch mensen met een religieuze hoofdbedekking te verplaatsen naar jobs waar ze niet in aanraking kwamen met de klanten. Zo werden enkele moslima's die al jaren probleemloos als buschauffeur werkten, overgeplaatst naar het depot. Ook een Sikh-metrobediende mocht niet meer achter het loket zitten met zijn tulband aan. MTA werd daarvoor veroordeeld. Daarna kwamen ze op de proppen met hun nieuwe uniformvoorschriften: het kleur van de hoofddoek en het logo. De MTA wil duidelijk herkenbare personeelsleden, maar de betrokken werknemers voelen zich vooral gestigmatiseerd en gediscrimineerd omdat deze post-9/11-maatregel enkel geldt voor moslims en Sikh.
[de foto komt van hier]

Dan toch nog...

...een celebrity! Zaten we daar gezapig op het strand in Coney Island met onze nog ietwat slaperige Belgische bezoekers, schrokken we ons nu toch een hoedje toen we ineens deze superster in het vizier kregen. Mijn paparazzihartje ging snel tekeer, mijn megazoom klopte overuren en mijn wijsvinger werd stijf van 't foto's trekken.
Er werd nog discussie gevoerd of deze bevallige actrice nu bij de 'subtop', de 'top', of de 'supertop' van celebrities behoort. Kenners mogen zich steeds aanmelden met hun mening. De acteur die bij haar was, hadden we nog nooit gezien [behalve K., die zich 'Die Hard 4' nog zeer goed herinnert].