De NYPD, uw vriend...

Eerder al had ik eens tussen de lijnen mijn beklag gedaan over het feit dat je hier niet mag drinken op straat, met als gevolg dat er hier nergens dreupelkotjes of iets dergelijks te vinden zijn. Het is ons na al die maanden ook opgevallen dat er hier VANALLES niet mag. Overal hangen er regeltjes: Absoluut niet met de bal spelen (aan een appartementsblok in de buurt), Geen alcoholische dranken (aan de ingang van een natuurdomein annex camping-met-barbecueplekjes), Geen fietsers of skaters (op een megabreed voetpad op een dijk aan het water). Soms is het zelfs echt moraliserend: Laat uw kinderen niet alleen thuis (in de cinema). Toen ik verbijsterd met mijn vinger naar die regel wees, waarschuwde Diederik mij voor de volgende regel: Raak dit bordje niet aan! (djeezes). Bij vele regeltjes staat er dan ook nog eens in grote letters bij IT'S THE LAW! Een andere wet hier is dat je geen alcohol mag drinken voor je 21ste, maar dat betekent meteen ook dat je nauwelijks ergens binnen mag waar alcohol geschonken wordt. Neem nu de Bowling, daar moet je je identiteitsbewijs tonen en ben je onder de 21 jaar, dan wordt de toegang je ontzegd. Ook in alle leuke cafeetjes waar we uitgaan, moeten we onze identiteitskaart tonen.

Met onze bezoekers belandden we in het dansplekje (of noem het Da Club) genaamd 'Fat Baby'. De sfeer zat er goed in, de drankjes waren lekker en de muziek zeer dansbaar. Plots spotte ik een gast met NYPD op zijn jasje. Diederik dacht eerst dat het om een idioot ging die zo'n fake-politie T-shirt aan had, maar het bleek een echte cop met een piellamp... En in de andere hoek van de dansvloer stonden er nog twee. Meteen was de helft van de dansvloer leeg. New Yorkers feesten blijkbaar liever niet in het gezelschap van flikken.
Een van onze vriendjes vroeg verschillende keren tevergeefs aan een 'officer' wat er aan de hand was, maar blijkbaar dient de politie hier niet om uitleg te verschaffen. Bij de derde poging blafte de politie dat hij moest opkrassen en waar hij eigenlijk vandaan kwam (zo'n land waar je de politie zomaar begint aan te spreken of wa?).Wij keken nog even de kat uit de boom, maar toen de muziek werd stilgelegd en iedereen verzocht werd het pand te verlaten, trapten ook wij het verontwaardigd af. Het barpersoneel zag meteen een deel van hun verdiensten de mist in gaan, zij verdienen immers meer aan de fooien dan aan hun officiele loon.

De oorzaak van heel deze heisa was blijkbaar wat dronken passanten van minder dan 21 jaar waarvan de politie veronderstelde dat ze van Fat Baby kwamen en deden ze een 'gewone routinecontrole'. Moeten ze daarvoor nu echt de hele bar leeghalen? Ik dacht dat er in deze stad wel belangrijkere dingen te doen waren voor the police force... The land of the Free, jaja...

Bezoek!

Onze eerste lading Belgische bezoekers staat alweer veilig met de voetjes op vaderlandse bodem. We profiteerden van hun aanwezigheid om eens goed de toerist uit te hangen en hebben dus weer allerlei nieuwe stukjes van de stad gezien. Eerlijk: hoe beter ik New York begin te kennen, hoe cooler ik de stad vind.

We bezochten:

- de Brooklyn Bridge (blijft indrukwekkend)
- Central Park (blijft tof)
- Museum of Modern Art (wijs!)
- Whitney museum of American Art (er liep een goeie tentoonstelling van die dradenplooier (Alexander Calder) en een schitterende fotoreeks van William Eggleston)
- The Frick Collection (zo klassiek als kunst maar kan zijn)
- dia:beacon (met supergrote kunstwerken waar je in kan lopen)
- Museum of Natural History (al goesting om er nog eens naartoe te gaan)
- Fifth avenue met Trump Tower, Grand Central Station en The Public Library - en niet te vergeten de Disney Store
- Rockefeller Plaza (net op tijd om de kerstboom een laatste keer te bewonderen) met de Radio City Music Hall (waar we tickets kochten voor de Gipsy Kings om dat gebouw toch eens vanbinnen te kunnen zien tegen een normale prijs) en een superleuke winkel (waar ik schoentjes vond in de solden)
- Times Square (alwaar ze op hun nieuwskrant eerder een vreemde mededeling hadden over ons, Belgen...), en een paar dagen later alweer op dat kruispunt gestaan voor de eedaflegging van Obama, tussen alle fiere New Yorkers: awesome!

De foto's achter de linken zijn niet alleen van mij, maar ook van Isolde en Bie en zijn alvast een voorsmaakje voor toekomstige New York-bezoekers :-)

De bezoekers merkten een aantal dingen op die ons al niet meer opvallen en het eerste wat ze stuk voor stuk aanschaften waren oormutsjes! Ze vonden bijvoorbeeld alles BIG. Natuurlijk de gebouwen in de stad, maar ook onze ijskast, de keukenrol en de pinten op cafe. Wij deden er dan nog een schepje bovenop door in de plaatselijke macro van die giga-zakken chips te kopen en de mensen daarmee te shockeren. Nuja, het IS ook gewoon overdreven :-)

Cape Codders, New Born Christians en Bostonians

Tussen Kerst en Nieuw trokken we Noordwaarts. Bestemming: Cape Cod en Boston.

Cape Cod is een schiereiland langs de oostkust in de staat Masachusetts, met langgerekte zandstranden en enorme duinen, moerasbossen en wetlands. In de zomer is het er een drukte van jewelste, in de winter kom je er enkel locals en een eenzame birdwatcher tegen. Perfect voor ons dus :-).

We sliepen vier nachten in de 'Olde Tavern Inn', in Orleans, waar we ontvangen werden door de supervriendelijke dertigjarige Brandon. Op de website van deze 'Inn' staat een hilarisch welkomstfilmpje, dat ongetwijfeld menige Amerikaanse huisvrouw zal charmeren. Toen we langs onze neus weg dat filmpje vermeldden, vroeg hij ongerust of het niet te dorky was, hehe.

Trails

We maakten enkele prachtige wandelingen op het strand bij valavond met twintig meter hoge duinen aan de ene kant en de wilde Atlantische Oceaan aan de andere. Er waren geen andere wandelaars te bespeuren.
Tijdens de Fort Hill-wandeling in Eastham leerden we dat de allereerste pelgrims uit Europa zich hier vestigden, op de vlucht voor de godsdienstvervolging in Engeland. Kerk en staat waren in deze Puriteinse gemeenschappen uiteraard niet gescheiden en een dominee stond aan het hoofd van de gemeente Eastham. Hij verplichtte alle bewoners -inclusief de indianenbevolking- om de mis bij te wonen op zondag. Wie dit niet deed en "slothfully doe lurke att home" werd vervolgd. Wie op zondag tabak rookte in een straal van twee mijl rond de kerk, moest een boete van twaalf pence betalen en wie 'de geschriften' tegensprak, kreeg een lijfstraf. Zo ging het er dus bij de allereerste Amerikanen aan toe. We beginnen te begrijpen dat de godsdienstgekte in dit land blijkbaar ingevoerd is door de eerste blanken en nooit echt weggegaan is...

Jo Mama's

In het koffiehuisje Jo Mama's, vlakbij ons hotelletje gingen we elke ochtend ontbijt halen. Je kan er superlekkere versgebakken bagels krijgen. Bagels zijn ronde broodjes die qua structuur te vergelijken zijn met mastellen. In het midden zit een gat of een putje. Je kan kiezen tussen verschillende soorten (bv. met sesamzaad, maanzaad, kaneel en rozijnen, pumperninkel, of de Everything-bagel, die alle soorten zaadjes en ook gedroogde ajuin als 'topping' heeft). Daarna moet je een beleg kiezen. Dit zijn meestal spreads op basis van roomkaas. In de Jo Mama's hadden ze bijvoorbeeld look-kruiden, artisjok-mosterd, maple-walnoot,... heerlijk!

De Cape Codder

In de populaire bar 'Land Ho!' waren de cocktails lekker, maar straf. We moesten er echt van profiteren, want de kostprijs van deze drankjes was maar half zo hoog als in New York City. Ik kan vanaf nu met enige fierheid zeggen dat ik de -blijkbaar redelijk bekende cocktail- 'Cape Codder' voor het eerst gedronken heb OP Cape Cod. Het is een Vodka-Veenbessensapdrankje dat zeer goed binnengiet. Diederik bleef trouw aan Gin-Tonic, met als enige voorwaarde uiteraard het gebruik van Bombay Sapphire Gin, wat geen enkel probleem was. De volgende morgen waren onze hoofden even mistig als de omgeving, maar na een koffie'tje was alles weer min of meer ok.

Nobody f**** with the Jesus

In een folder hadden we gelezen dat we bij laag tij zeehonden konden spotten op de zandbanken voor het haventje van het dorp Chatham. Het laagtij viel ongeveer bij zonsondergang, dus we posteerden ons tegen de avond op de Fishpier. Enkele zeehondenkopjes kwamen nu en dan boven water en er waren zelfs twee durvers die het haventje binnenzwommen in de hoop op wat visafval van een boot. Diederik ontdekte plots op een verdere zandbank honderden zeehonden. Intussen waren we aan de praat geraakt met een koppel vijftigers, Janet en Paul. En toen het donker begon te worden, nodigden ze ons uit om bij hen thee te komen drinken. Ze waren ook op vakantie op Cape Cod en wonen in de buurt van Boston. We kregen dus een heleboel nuttige tips voor onze trip naar Boston. Een half uur ging alles goed, tot de twee plots over hun geloof begonnen. Beurtelings vertelden ze de gebeurtenissen in hun leven en hoe die gerelateerd waren met Jezus. Ze vertelden hoe ze zich bekeerd hadden en waarom alle andere godsdiensten de verkeerde richting hadden gekozen (de joden slaan volgens hen bewust stukken over als ze de bijbel lezen, en de moslims -door hen bruutweg 'Arabs' genoemd- stammen af van het bastaardkind van Abraham - compleet geillustreerd met een stamboom en al). Ze gaven ons drie kleine cartoonboekjes mee, klaarblijkelijk bedoeld voor beginners en beinvloedbare labielen, waarin met prentjes en simplistische zinnetjes het einde der tijden uit de doeken wordt gedaan, het gevaar van de Duivel wordt beschreven en het enige antwoord op al je vragen wordt gegeven: Jesus. Na een half uur prediken, vonden ze zelf waarschijnlijk dat dit wel volstond voor ongelovige Europeanen die in het Sodom van deze wereld (want dat is New York City nu eenmaal) komen wonen waren. Waarschijnlijk bidden ze momenteel voor ons zieleheil...
Lichtjes geschokt reden we weg, tevreden dat we deze mensen nooit meer hoeven te zien, maar ook dat we dit meegemaakt hebben. Dit waren rasechte godsdienstextremisten en ze zijn zeker niet de enigen. De New Born Christians hebben een enorme aanhang, en nu ik hun verhalen en hun versie van de realiteit heb gehoord, weet ik waar George Bush bepaalde van zijn uitspraken haalt. Behoorlijk angstaanjagend...

en dan naar Boston

We parkeerden ons autootje op een parking bij het station van Braintree, net buiten Boston en namen de metro naar de stad. In het gezelschap van een ijskoude noorderwind en de Lonely Planet van New England volgden we het Freedom Trail. Deze route is volledig gemarkeerd op de stoepen en loopt langs de plaatsen en gebouwen die belangrijk zijn voor de geschiedenis van de stad en van Amerika. Het was hier dat de onafhankelijkheidsstrijd van Amerika tegen de Engelsen begon. Opvallend is dat de helden uit die tijd pas een eeuw na hun daden standbeelden en gedenkplaatjes toegewezen kregen. Dit gebeurde op hetzelfde moment als het 'invoeren' van Thanksgiving als nationale feestdag. Ook het herdenken van deze patriottische helden was een manier om het nationale gevoel van de Amerikanen aan te wakkeren.
We betraden in Boston een stukje militair grondgebied, zij het dit keer niet illegaal. Een oorlogsschip uit de tweede wereldoorlog staat er open voor het publiek en is wel eens het bekijken waard.
In Little Italy aten we heerlijke pasta, geserveerd op een echt bord, met echt bestek in een gezellig restaurantje en achteraf genoten we van een cappuccino uit een echt kopje. Leve Europa!
Boston maakte op ons een heel relaxte en open indruk. We hadden het gevoel dat er meer ademruimte is dan in New York, waar alle gebouwen op elkaar gepakt staan. Deze stad zullen we in de lente zeker nog eens met een bezoekje vereren!