On the road: New York - South Carolina

We besloten om Thanksgiving te gaan vieren in South Carolina, waar we welkom waren bij vrienden van Diederik z'n ouders. De heenweg deden we in twee delen, met een tussenstop van één dag in Chincoteague, Virginia.

On the road:

- afgelegde afstand (enkele reis): 1392 km
- doorkruiste staten: New Jersey, Pennsylvania, Delaware, Maryland, Virginia, North Carolina, South Carolina
- contact met de politie: één keer (voor 'speeding'... we reden 30 waar je 25 mocht in het dorpje Chincoteague. We zijn er gelukkig vanaf gekomen met een waarschuwing).
- tanken: hoe zuidelijker, hoe goedkoper.
- we hebben vele 'dorpjes' gezien die bestaan uit houten barakken en stacaravans, met een grote pick up truck voor de deur.
- Philadelphia en Washington voorbijgezoefd, en al goesting om daar eens te gaan toeristen
- de geschiftste brug ever overgereden (de Chesapeake Bay Bridge Tunnel)

Tussenstop in Chincoteague:

Pro's:

- het schitterende natuurreservaat 'Chincoteague National Wildlife Refuge':

• de duizenden sneeuwganzen die er samenkomen om te overwinteren.
• het hert dat 's ochtends over het bevroren meer rende.
• de vele grote en kleine vogels.
• de wilde paarden die vredig grazen langs de moerassen.
• de combinatie van oceaan, strand, moeras, meertjes en bos.
  

- het vriendelijke en propere hotelletje 'Blue Heron Inn'.
- het feit dat het er Low Season was en er geen toerist te bespeuren viel.

Rare Amerikaanse dingen (en dus vaak contra's):

- de ongezelligheid van eetgelegenheden
- de huizenbouw met dunne, ongeïsoleerde houten muren
- de afwezigheid van een café
- de koffie bij het ontbijt die waterig is en geserveerd wordt in plastic mokken, het ontbijt zelf op plastic kampeerborden...
- de sticker op een pick up truck: 'Plovers taste like chicken' :-o
- de flikken die -als een roofdier op zoek naar een prooi- rondrijden met gedoofde lichten in de enige straat van betekenis in het dorpje, jagend op mensen die meer dan 25 mijl per uur rijden.
- de vreemde gewoonte om alles met de auto te willen doen en het verwonderd zijn als je vertelt dat je 3 mijl gewandeld hebt in een natuurreservaat.

Thanksgiving in South Carolina:

Er bestaan nogal wat verklaringen voor de oorsprong van thanksgiving. Volgens de ene was het een feest dat de eerste 'settlers' hielden om hun eerste jaar met minder dan 100 doden te vieren. Volgens onze gastheer werd thanksgiving voor het eerst gevierd in een plaatsje in New England. De 'settlers' vierden er samen met de Indianen hun geslaagde oogst. De indianen brachten hun specialiteiten mee: zoete aardappel en kalkoen (die nu nog altijd in het wild leeft in Amerika), waardoor de maaltijd bestond uit een mix van gerechten. Daarna werd dit gebruik actief gepromoot in de rest van het land om een soort nationale feestdag te creëren en daarmee ook het nationaal gevoel aan te wakkeren. Wat de verklaring voor het belangrijkste familiefeest in Amerika ook is, wij hebben het nu ook eens gevierd met een echte Amerikaan die een echte 'stuffed turkey' klaarmaakte.

De vrijdag na thanksgiving (die altijd op de derde donderdag van november wordt gevierd) wordt Black Friday genoemd omdat de kerstsolden dan beginnen en het overal enorm druk is. Winkels gaan open om 4 of 5 uur 's nachts om de horden kooplustigen te verwelkomen. In een Walmart op Long Island werd dit jaar een winkelbediende doodgetrappeld door hysterische shoppers, toen hij de deur van de winkel kwam opendoen.
Wij hebben Black Friday zeer vredig doorgebracht in Hunting Island State Park, waar er een eigenaardige mix te vinden is van palmbomen, naaldbomen en loofbomen die er een maritiem bos vormen vlakbij de zee.

Voor vertrek terug naar New York bezochten we nog even het stadje Charleston, waar tijdens de Amerikaanse burgeroorlog zwaar gevochten werd voor een onafhankelijk Zuiden. De kanonnen staan er nog, maar vooral de schitterende koloniale huizen van de rijke plantagebezitters zijn het bekijken waard. Jammer genoeg was er geen tijd om het Slavenmuseum te bezoeken, want slavernij was in deze regio cruciaal... geen wonder dat die plantagebezitters zich zo'n fancy huizen konden veroorloven...

Message in a book

Net toen ik wilde beginnen lezen in een vers boek, bemerkte ik een briefje in de zijflap. Er stond geschreven:

Dear Reader,

if your looking for a book that's happy, then drop this book right now! Any-hoo...
This book is really sad so you might cry. (I don't know what to say).
You don't know me, but I hoped you got surprised when you found this!
hehe - haha

Sincerely,
Previous Reader

Ja, ik was surprised en ja, het wás een sad boek... maar ik verwachtte ook geen happy boek toen ik het uit de bib leende. Nu vraag ik me natuurlijk af wie er toe gekomen is om zo'n briefje te schrijven en het dan ook effectief in het boek te verstoppen...

Buurten in Queens - Jackson Heights

Queens is het niet alleen het grootste stadsdeel van New York, het is ook het meest etnisch diverse. Zesenveertig procent van de 2,2 miljoen inwoners zijn afkomstig uit minstens 150 verschillende landen. Dit is heel goed te merken hier op straat en in de metro. Meestal ben ik de enige blanke op de metro. Hoe dichter we Manhattan naderen, hoe meer blanken er opstappen. In het begin keek ik mijn ogen uit, maar intussen valt het me bijna niet meer op.

De buurten in Queens zijn meestal een mengelmoes van allerlei kleuren en culturen, maar vaak wonen er ook grote groepen van dezelfde nationaliteit samen in één buurt. Toen ik Jackson Heights ging verkennen ontdekte ik dat er enkele grote straten volledig Latijns-Amerikaans zijn, met de bijhorende Peruaanse en Colombiaanse restaurantjes en winkels vol handige huishoudprullaria. Ik vond er eindelijk het Espressokannetje dat ik al een tijdje zocht. De verkoper van de winkel liet me een sleutelhanger kiezen omdat het de eerste keer was dat ik in z'n winkel kwam. Ik heb er natuurlijk het kitscherigste exemplaar uitgekozen: die met het bijbeltafereel. Het is tegelijk ook een nagelknipper en een kroontjeswipper.

Een andere groep straten in deze buurt is compleet Indisch getint met kleurige Sariwinkels, blinkende juwelenshops en naar "curry'n'rice" geurende restaurantjes (waar ik natuurlijk niet kon weerstaan aan een heerlijke Mango-lassi). De supermarkten zijn er gespecialiseerd in Indische ingrediënten: een vleesrayon is er ver te zoeken en het rek met kruiden neemt de hele achterkant van de supermarkt in: heerlijk!

Jackson Heights is niet een buurt waar veel toeristen komen, het is er volks en ik zag er ook veel arme mensen, maar het is eigenlijk wel de moeite om er een paar uur rond te lopen. Ik vond over deze buurt een schitterende fotodocumentaire: prachtige maar ook pijnlijke foto's.

A little bit puffy or just completely gay?

Ik weet niet wat er hier scheelt met de radiostations... Misschien hebben we de plaatselijke Studio Brussel of Radio 1 nog niet ontdekt, maar wat er momenteel uit onze radio komt is over het algemeen eerder vreemd te noemen. De aankondiging van de liedjes, het nieuws én de reclameblokken worden vaak door één en dezelfde persoon ingesproken, wat redelijk verwarrend is. "Ga naar carpenter Jones voor de beste meubelen van de streek, vandaag werden er in Irak vijf aanslagen gepleegd." Blijkbaar worden de golflengtes hier ook verdeeld onder verschillende zenders: dan ben je bij een streepje lekkere Jazzmuziek een boek aan het lezen en schalt er plots onaangekondigd een Russische monoloog van een vol kwartier door de ether... qué?
Bij zijn dagelijkse rit naar naar Stony Brook op Long Island, zoekt Diederik vaak tevergeefs naar een goeie zender. Heeft hij er dan eindelijk eentje te pakken, dan vervaagt na enkele kilometers het signaal en moet hij opnieuw op zoek. Enkele dagen geleden had hij het Long Islands Rock Music Station te pakken. Deze zender claimt dat het ieder uur minstens 15 minuten echte rock draait... Er was net een korte show aan de gang en toen Diederik mij het concept ervan uit de doeken deed, was ik redelijk met stomheid geslagen. Het gaat zo: een luisteraar vertelt een anekdote, bijvoorbeeld: we zouden met enkele vrienden een 'boys night out' organiseren. We spraken af dat iedereen nog één andere vriend zou uitnodigen, zodat we met een gezellige bende waren. Die bewuste avond had één van onze vrienden geen maat meegebracht, maar doodleuk zijn moeder uitgenodigd. Daarna komt de vraag die de luisteraars moeten beantwoorden: Is de jongen uit dit verhaal, beste luisteraars, een beetje een mietje of is hij gewoon compleet homo? Tot onze verbazing wordt er door de luisteraars van dit station enthousiast aan deze show, genaamd "Gay Court" deelgenomen. De ene luisteraar vindt het gewoon lief, en dus een beetje mietig, dat die jongen zijn moeder meeneemt voor een avondje uit, vele anderen vinden het echt een dikke homo. Het uiteindelijke verdict: this pal is definitely gay!
Ongelooflijk!

Herfst in Wawayanda

Enkele kiekjes getrokken in het Wawayanda State Park in New Jersey, vorig weekend.

De saga van 't brood - deel 2

Ik moet jullie bekennen dat ik een mislukte broodbakpoging heb verzwegen. Het was nochtans een veelbelovend begin, want ik gebruikte een recept van Jamie Oliver, waardoor ik verwachtte dat het niet kon mislukken. Wel dus: keiharde korst, veel te compact brood en een gistsmaakske.
Nu heb ik ontdekt dat een Wilde Weldoener onder mijn vorige 'broodpost' een recept heeft achtergelaten. Eigenlijk verschilt dat recept niet zo héél veel van de recepten die de eerste keren een erbarmelijk resultaat opleverden, het is alleen eenvoudiger en meer recht-door-zee. Geen twee kneedbeurten of gedoe met gist oplossen in lauw water. Gisteren dus een derde bakpoging ondernomen, waarbij ik zelf ook wat ingrepen heb gedaan. Ik had bij de vorige broden het gevoel dat het deeg gewoon niet goed gerezen was, dus heb ik zelf een warmteplek gecreëerd door een pan water op een zacht vuur te zetten en de pot met deeg daarboven te posteren. En rijzen dat dat deeg deed :-). Verder heb ik ook de mélange van de bloem veranderd: niet alleen volkorenbloem, maar een mengeling van gewone en volkoren. Wat nu precies het verschil uitgemaakt heeft, weet ik niet, maar 't is echt een goed stevig en lekker brood. Weg gistsmaakske, joepie!

The Catskill Mountains

Bij zo'n zonnig herfstweer kregen we goesting om te gaan struinen in bossen en langs waterloopjes. Na 2,5 uur rijden in noordelijke richting bevonden we ons in The Catskill Mountains. Prachtige bergflanken vol herfstkleuren wachtten ons op. De temperatuur was er merkelijk lager dan in de stad. We klommen naar een supermooie waterval (de Kaaterskill falls - een naam die nog werd gegeven door de Nederlanders die hier in den beginne leefden) en struinden door 20 centimeter sneeuw. Ik probeerde me te herinneren wanneer ik dat voor het laatst had gedaan en kon enkel maar denken aan een wintervakantie in de Ardennen toen ik ongeveer vijf was. We spotten superleuke nieuwe vogelsoorten, zagen een piepkleine eekhoornvariant (de chipmunk) en verse berensporen in de sneeuw.
Het enige jammere was dat ons fototoestel na een halve dag zo plat als een vijg was en we nergens batterijen gevonden hebben. We hebben dus niet zoveel foto's kunnen trekken, maar we gaan zéker nog terug.
Hoewel.
Dat zeggen we altijd als we ergens naartoe gegaan zijn waar we het super vonden.
Maar er zijn nog zoveel andere plaatsen te zien...
We zullen,
zoals gewoonlijk,
zien.

Opgeblazen ramp

Een schitterend idee vonden we het om tijdens ons verblijf in New York een opblaasbare zetel aan te schaffen in de kampeerwinkel. En een super-de-luxe tweepersoonsluchtbed om op te slapen. De zetel leek een droom: zacht, comfortabel en omvormbaar tot tweepersoonsluchtbed voor gasten. Het bed was ok: niet super om te slapen, maar zeker te doen.
Tot na een week de zetel wel héél slap aanvoelde. Een lek. En nog één. De bijgevoegde reparatiekit in combinatie met ons doe-het-zelf-talent bleek niet te helpen.
Ook het bed zakte na een tijdje in. Met ducttape hebben we alle lekken zorgvuldig dichtgetapet, maar blijkbaar vinden luchtstraaltjes toch hun weg naar buiten. Sindsdien geloof ik ook niet meer in het dichtplakken van ramen en deuren met ducttape ter bescherming tegen een eventuele biologische of chemische aanslag, een techniek waarvoor ze hier enkele jaren geleden nog 'reclame' maakten.

Enfin, dat opblaasidee bleek uiteindelijk een luchtkasteel. Conclusie: we slapen nu als roosjes op een gewone matras, zitten gezellig in een normale slaapbankzetel en beleefden alweer een nuttige levensles.

OBAMA BABY!

De verkiezing der verkiezingen was aangebroken en we repten ons rond zeven uur naar een café in Brooklyn, waar het geheel zou worden uitgezonden. Onderweg vroeg een zwarte vrouw ons met aandrang of we al hadden gestemd, en dat iedereen zijn stemrecht zou moeten gebruiken. Een andere vrouw zei vastberaden: "Ik ga NU stemmen!"
In het etablissement, genaamd Sputnik, was de sfeer opgetogen. Obama-shirts werden met trots gedragen en de uitslagen uit de verschillende staten werden op gejuich of boe-geroep onthaald, al naargelang de winnaar. Het aantal kiesmannen van Obama steeg, daarna stegen die van McCain en de uitslagen uit de swingstates bleken nog niet beschikbaar. Het leek alsof het nog wel eens héél lang zou kunnen duren, tot plotseling bleek dat niet alleen de staat Ohio (waar Joe the Plumber woont), maar ook de battleground state Pennsylvania voor Obama hadden gestemd. Er werd zelfs niet gewacht op de uitslag uit California, omdat daar de democraten in de meerderheid zijn. Uitzinnige vreugdetaferelen, gejuich, gebrul en gehuil. Gratis bier dat in het rond werd gespoten als was het Champagne. Iedereen de straat op, claxonnerende auto's en bussen, 'Obama, baby!'-kreten, vreugdedansjes, knuffels, wezenloos voor zich uit gestaar, tranen in de ogen. Wij waren overdonderd: hoe konden ze dat nu al zeker weten? Er was toch nog maar een klein percentage van de stemmen geteld? Weten jullie het zeker? Vorige keer leek het toch ook alsof Kerry won en de keer dáárvoor Gore... Maar toen McCain met trillende stemme aan zijn verliezersspeech begon, was het ook voor ons -voorzichtige Europeaantjes- zeer duidelijk. De 'crowd' luisterde nog enigszins respectvol naar de loser van de avond, al lachten ze hem ook wel wat uit en werd er na een tijdje 'Shut up, John!' en 'Bye, John!' gegild. Pas toen hij zijn running mate Sarah Palin vernoemde, werd iedereen wild. De scheldwoorden die werden geschreeuwd waren hilarisch en er werd nog maar eens gejuichd om het verlies van deze zottin.
Tijdens het wachten op Obama's toespraak, werd er in het café 'Yes, we did!' gescandeerd. Een homo hoopte dat Oprah Winfrey de nieuwe president zou aankondigen. En toen verscheen de held op het podium. Diezelfde homo merkte meteen op dat Barack 'so tired' was en dat Michelle een fout kleedje aanhad. Toen werd het muisstil. Een meisje huilde tijdens de speech. Anderen maakten grappige opmerkingen, maar bovenal was iedereen verschrikkelijk blij.
Yes, they did!