We ontmoetten E., een Vlaams meisje dat al vijf jaar in New York woont. Veel indrukken over Amerika en haar inwoners deelden we. Zo laat ook zij op geregelde tijdstippen groentenbouillonblokjes overkomen omdat dat hier onvindbaar is.
Een ervaring die zij al heeft opgedaan -en waar wij gelukkig niet aan moeten beginnen- is een Amerikaans lief zoeken. Ze vertelde dat het ECHT gaat zoals in de film: heel traditioneel en volgens een vast patroon. Een man vraagt een vrouw om uit eten te gaan en een film te gaan kijken. Als het klikt, dan blijven ze afspreken. Pas als Het Gesprek gevoerd is, vormen ze een koppel. De man kondigt Het Gesprek aan met de woorden: 'I guess we have to talk', en dan ontspint er zich een -volgens E. behoorlijk genant- gesprek waarbij beide partijen bevestigen dat ze het zien zitten om officieel een koppel te vormen. Het vreemde is: je kan al maandenlang elkaar iedere dag zien en seksuele omgang hebben, zolang Het Gesprek er niet geweest is, vorm je geen koppel en kan er ook zonder probleem 'bedrogen' worden (!).
E. gruwt ook van het feit dat Amerikanen -de vrouwen nog erger dan de mannen- geobsedeerd zijn door trouwen. Hun opperste doel, ongeacht het aantal diploma's dat ze in handen hebben, is trouwen en kinderen krijgen. De Amerikaanse huisgenotes van E. begrijpen niet dat zij daar zo nuchter tegenover staat en dat eigenlijk niet per se wil... Ze zijn verontwaardigd en hebben medelijden als E. naar haar vriend gaat om samen te koken: 'Wat? Neemt hij je niet mee uit eten? Komt hij je niet ophalen??'
Rare jongens, die Amerikaantjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten