Diederik reist dus iedere dag een uur en een kwart vanuit Queens naar de universiteit in Stony Brook in ons blauwe wagentje, waarschijnlijk het kleinste autootje van New York. Diederik werd al een keer door een Johnny uitgedaagd om te racen en hij vond dat nogal vreemd, tot het hem inviel dat hij eigenlijk ook met een Johnnenbak voor 16-jarigen rondrijdt...
Maar terzake: de unief en zo. Ik ben zelf al enkele keren in Stony Brook geweest en dat is een gigantisch campuscomplex waar wegen doorlopen en waar een eigen politiedienst constant patrouilleert. Toch is het er qua studentenleven weinig soeps, maar hoe dat precies komt, weten we niet goed. In de eerste week moesten we er papierwerk in orde brengen. Ik heb toen kennisgemaakt met een van de secretaresses van het Ecology and Evolution-departement, waar Diederik deel van uitmaakt. Ze heet Donna en is ongeveer 55. Ze is opgegroeid op Long Island en is in heel haar leven nog maar twee keer op reis geweest, namelijk naar Arizona om familie te bezoeken. Donna is een superbehulpzame en vriendelijke vrouw. Haar bureau is versierd met kitscherig-melige prenten van cowboys en indianen en allerlei beeldjes in dezelfde country-stijl. Ze heeft een beige daimen vest met van die cowboyfriezels aan. Op haar computer prijkt een cowboyhoed. Ik heb echt mijn best moeten doen om niet met open mond rond te gapen naar al dat fraais. Diederik vertelde me later dat die hoed geen ornament is, maar dat ze die effectief ook draagt.
Het bureau van Diederik is een raamloos geval dat al de bijnaam 'de bunker' kreeg. Hij deelt het met twee collega's: een Zwitser (Olivier) en een Colombiaan (Juan). Daartegenover in de gang zitten de drie secretaresses en af en toe worden Didi en co genoodzaakt om hun deur dicht te doen. Hun concentratievermogen kan namelijk niet altijd concurreren met het gekakel van de overkant. Op Halloween stuurde Diederik me vanuit zijn bureau een noodkreet: ik denk dat ik vroeg naar huis kom vandaag... Donna loopt al de hele dag rond met een zwart-wit geschminkt gezicht en met een skeletpak aan, help!
De professor is dan weer een prettig gestoorde vrouw van eind de dertig. Ze heeft Diederik en Olivier al eens uitgelachen omdat die iedere middag hun zelf meegebrachte maaltijd opeten. With your tiny cup of soup and your home-made sandwiches, tsss Europeans! Ze praat enorm snel en houdt ervan om gezellig discussies te voeren met een pintje erbij. Toen we in het begin bij haar logeerden werd ze bijna gek van een debat op tv met Sarah Palin: ze ijsbeerde door het huis en riep: Nee! ik wil het niet horen, ik wil het niet zien! Ze reist af en toe naar Zuid-Amerika en zowel haar huis als haar gang op de unief zijn behangen met kleurrijke doeken, tegels, prenten en posters. Op Stony Brook heeft ze een kantoor MET vensters en Juan vertelde laatst op cafe hoe dat komt: het gebouw heeft blijkbaar een gebrek aan bureau's met vensters, dus is de officiele regel dat enkel professors een dergelijk bureau krijgen. Prof worden is dus de boodschap als je enig besef wilt hebben van het weer of de stand van de zon.
Bovenal heeft Diederik al enorm veel bijgeleerd van de prof en van zijn collega's en alle bekende sprekers (in de ecologiewereld, dan toch) die naar de unief komen. Hoe het in detail zit met de pronostiek Parkiet versus Boomklever, dat moeten jullie maar eens aan Diederik zelve vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten