Concert de Tut

Altijd hoor je sirenes in Manhattan. De brandweer heeft er dan nog eens zo van die mega-claxons bovenop. Een tikkeltje vervelend is wel dat ze die sirenes nooit hun gang laten gaan... je hoort dus niet toetaatoetaa, maar wel toe..toeetaa..toe..toeee..toeeta...toee. Geen idee waarom ze dit doen.
Onze rustige Queense woonbuurt heeft minder last van ambulances, flikken of voorbijdenderende firefighters. Wij zitten met een ander soort concert: auto-alarmen. Om de vijf steppen gaat er hier wel eentje af. Er bestaan eindeloos veel variaties. In het begin keken we telkens verschrikt naar buiten in het gedacht van 'wordt er hier nu weeral ingebroken in een auto?' [de onze kon het gelukkig nooit zijn, want die heeft geen alarm - kuch]. Maar telkens bleken die auto's gewoon vanzelf te alarmeren. Te pas en Ten onpas.
Bovenop de auto-alarmen begon er ons ook iets raars op te vallen: getuut. Geclaxoneer. Honking. Zo redelijk subtiel: dan eens een keer, soms drie keer kort en twee keer lang, dan eens vier keer kort. Wij vonden dat: verdacht! We weten nog altijd niet wat het is, maar we denken aan een soort signaalsysteem van dealer naar dealer of van dealer naar kopers. Dealer in wat, geen idee... 't moet een beetje spannend blijven, he, maar 't zal waarschijnlijk wel niet het mostaardmanneken zijn...