Werk: gevonden!

De zoektocht naar werk verliep niet bepaald over roosjes, maar ik had niet te klagen. Er was altijd wel iets te doen in de stad en er kwam bezoek met hordes tegelijk uit Belgie aanvliegen. Eigenlijk hing ik dus het grootste part van het jaar de toerist uit, terwijl Didi zich afbeulde om de laatste loodjes van zijn doctoraat af te krijgen en zijn andere wetenschappelijke projectjes op de rails te krijgen. Ocheere!
Uiteindelijk vond ik op de valreep nog een job voor de maand augustus en wat ik daar allemaal beleef, pen ik neer in mijn wereldblog op de website van MOmagazine. Allen daarheen, dus, want het is best wel spannend. Ik sta iedere dag om kwart voor vier op en sluip dan rond vier uur de deur uit om de metro te nemen naar Manhattan. Daar maak ik slapende mensen wakker om hen allerlei hoogstpersoonlijke vragen te stellen en geld uit te delen. Dit alles in de hoop dat ze ooit wakker zullen worden in een echt bed, in een zelfgehuurde kamer of huisje, in plaats van op de harde straatstenen of op bankjes in het park.
Een paar dagen geleden kreeg ik telefoon van een madammeke van het Salvation Army - het Leger des Heils, eigenlijk - of ik nog geinteresseerd was in de job. Ik moest eventjes goed nadenken waarover ze het infeite had, maar toen herinnerde ik me dat ik eens een sollicitatieormulier had ingevuld in zo'n kringloopwinkel van het Salvation Army. Goddank heb ik al een job en moet ik dus niet twijfelen of ik al dan niet bij zo'n gefreakte organisatie wil werken. Een van de daklozen vertelde trouwens dat hij ooit in zo'n winkel gewerkt had. Telkens er een lading kleding werd geleverd die nog in perfecte staat was, drukte de baas die achterover en kreeg die bediende vijftig dollar zwijggeld... Waar of niet waar, ik hoef me er alleszins geen zorgen meer om te maken.