donderdag 1 januari 2009

Cape Codders, New Born Christians en Bostonians

Tussen Kerst en Nieuw trokken we Noordwaarts. Bestemming: Cape Cod en Boston.

Cape Cod is een schiereiland langs de oostkust in de staat Masachusetts, met langgerekte zandstranden en enorme duinen, moerasbossen en wetlands. In de zomer is het er een drukte van jewelste, in de winter kom je er enkel locals en een eenzame birdwatcher tegen. Perfect voor ons dus :-).

We sliepen vier nachten in de 'Olde Tavern Inn', in Orleans, waar we ontvangen werden door de supervriendelijke dertigjarige Brandon. Op de website van deze 'Inn' staat een hilarisch welkomstfilmpje, dat ongetwijfeld menige Amerikaanse huisvrouw zal charmeren. Toen we langs onze neus weg dat filmpje vermeldden, vroeg hij ongerust of het niet te dorky was, hehe.

Trails

We maakten enkele prachtige wandelingen op het strand bij valavond met twintig meter hoge duinen aan de ene kant en de wilde Atlantische Oceaan aan de andere. Er waren geen andere wandelaars te bespeuren.
Tijdens de Fort Hill-wandeling in Eastham leerden we dat de allereerste pelgrims uit Europa zich hier vestigden, op de vlucht voor de godsdienstvervolging in Engeland. Kerk en staat waren in deze Puriteinse gemeenschappen uiteraard niet gescheiden en een dominee stond aan het hoofd van de gemeente Eastham. Hij verplichtte alle bewoners -inclusief de indianenbevolking- om de mis bij te wonen op zondag. Wie dit niet deed en "slothfully doe lurke att home" werd vervolgd. Wie op zondag tabak rookte in een straal van twee mijl rond de kerk, moest een boete van twaalf pence betalen en wie 'de geschriften' tegensprak, kreeg een lijfstraf. Zo ging het er dus bij de allereerste Amerikanen aan toe. We beginnen te begrijpen dat de godsdienstgekte in dit land blijkbaar ingevoerd is door de eerste blanken en nooit echt weggegaan is...

Jo Mama's

In het koffiehuisje Jo Mama's, vlakbij ons hotelletje gingen we elke ochtend ontbijt halen. Je kan er superlekkere versgebakken bagels krijgen. Bagels zijn ronde broodjes die qua structuur te vergelijken zijn met mastellen. In het midden zit een gat of een putje. Je kan kiezen tussen verschillende soorten (bv. met sesamzaad, maanzaad, kaneel en rozijnen, pumperninkel, of de Everything-bagel, die alle soorten zaadjes en ook gedroogde ajuin als 'topping' heeft). Daarna moet je een beleg kiezen. Dit zijn meestal spreads op basis van roomkaas. In de Jo Mama's hadden ze bijvoorbeeld look-kruiden, artisjok-mosterd, maple-walnoot,... heerlijk!

De Cape Codder

In de populaire bar 'Land Ho!' waren de cocktails lekker, maar straf. We moesten er echt van profiteren, want de kostprijs van deze drankjes was maar half zo hoog als in New York City. Ik kan vanaf nu met enige fierheid zeggen dat ik de -blijkbaar redelijk bekende cocktail- 'Cape Codder' voor het eerst gedronken heb OP Cape Cod. Het is een Vodka-Veenbessensapdrankje dat zeer goed binnengiet. Diederik bleef trouw aan Gin-Tonic, met als enige voorwaarde uiteraard het gebruik van Bombay Sapphire Gin, wat geen enkel probleem was. De volgende morgen waren onze hoofden even mistig als de omgeving, maar na een koffie'tje was alles weer min of meer ok.

Nobody f**** with the Jesus

In een folder hadden we gelezen dat we bij laag tij zeehonden konden spotten op de zandbanken voor het haventje van het dorp Chatham. Het laagtij viel ongeveer bij zonsondergang, dus we posteerden ons tegen de avond op de Fishpier. Enkele zeehondenkopjes kwamen nu en dan boven water en er waren zelfs twee durvers die het haventje binnenzwommen in de hoop op wat visafval van een boot. Diederik ontdekte plots op een verdere zandbank honderden zeehonden. Intussen waren we aan de praat geraakt met een koppel vijftigers, Janet en Paul. En toen het donker begon te worden, nodigden ze ons uit om bij hen thee te komen drinken. Ze waren ook op vakantie op Cape Cod en wonen in de buurt van Boston. We kregen dus een heleboel nuttige tips voor onze trip naar Boston. Een half uur ging alles goed, tot de twee plots over hun geloof begonnen. Beurtelings vertelden ze de gebeurtenissen in hun leven en hoe die gerelateerd waren met Jezus. Ze vertelden hoe ze zich bekeerd hadden en waarom alle andere godsdiensten de verkeerde richting hadden gekozen (de joden slaan volgens hen bewust stukken over als ze de bijbel lezen, en de moslims -door hen bruutweg 'Arabs' genoemd- stammen af van het bastaardkind van Abraham - compleet geillustreerd met een stamboom en al). Ze gaven ons drie kleine cartoonboekjes mee, klaarblijkelijk bedoeld voor beginners en beinvloedbare labielen, waarin met prentjes en simplistische zinnetjes het einde der tijden uit de doeken wordt gedaan, het gevaar van de Duivel wordt beschreven en het enige antwoord op al je vragen wordt gegeven: Jesus. Na een half uur prediken, vonden ze zelf waarschijnlijk dat dit wel volstond voor ongelovige Europeanen die in het Sodom van deze wereld (want dat is New York City nu eenmaal) komen wonen waren. Waarschijnlijk bidden ze momenteel voor ons zieleheil...
Lichtjes geschokt reden we weg, tevreden dat we deze mensen nooit meer hoeven te zien, maar ook dat we dit meegemaakt hebben. Dit waren rasechte godsdienstextremisten en ze zijn zeker niet de enigen. De New Born Christians hebben een enorme aanhang, en nu ik hun verhalen en hun versie van de realiteit heb gehoord, weet ik waar George Bush bepaalde van zijn uitspraken haalt. Behoorlijk angstaanjagend...

en dan naar Boston

We parkeerden ons autootje op een parking bij het station van Braintree, net buiten Boston en namen de metro naar de stad. In het gezelschap van een ijskoude noorderwind en de Lonely Planet van New England volgden we het Freedom Trail. Deze route is volledig gemarkeerd op de stoepen en loopt langs de plaatsen en gebouwen die belangrijk zijn voor de geschiedenis van de stad en van Amerika. Het was hier dat de onafhankelijkheidsstrijd van Amerika tegen de Engelsen begon. Opvallend is dat de helden uit die tijd pas een eeuw na hun daden standbeelden en gedenkplaatjes toegewezen kregen. Dit gebeurde op hetzelfde moment als het 'invoeren' van Thanksgiving als nationale feestdag. Ook het herdenken van deze patriottische helden was een manier om het nationale gevoel van de Amerikanen aan te wakkeren.
We betraden in Boston een stukje militair grondgebied, zij het dit keer niet illegaal. Een oorlogsschip uit de tweede wereldoorlog staat er open voor het publiek en is wel eens het bekijken waard.

In Little Italy aten we heerlijke pasta, geserveerd op een echt bord, met echt bestek in een gezellig restaurantje en achteraf genoten we van een cappuccino uit een echt kopje. Leve Europa!
Boston maakte op ons een heel relaxte en open indruk. We hadden het gevoel dat er meer ademruimte is dan in New York, waar alle gebouwen op elkaar gepakt staan. Deze stad zullen we in de lente zeker nog eens met een bezoekje vereren!

3 opmerkingen:

  1. nice!
    En wazzup met Kassandra's aanvaring met NYPD? Uitgebreid en smeuig verslag graag (hehe)...Ik begin me al Patsy Stone-achtige voorstellingen te maken.

    Trouwens, op MO staat uw naam nog altijd niet tussen de wereldblog-auteurs, ik moet altijd vijf minuten goegelen voor ik dat vindt.

    ya brova

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 'k weet niet exact wat 'dorky' bedoelt, maar na bekijken van het filmpje kan ik het wel raden ;-) vooral de laatste, duidelijk superspontane en totaal niet vooraf geplande schouderklopjes zijn subliem!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hehe... Dorky is iets als 'sullig'. Die gast viel in 't echt supergoed mee, had al veel gereisd en gaf ons goeie tips over natuurwandeingen in de buurt. Dat filmpje is dus duidelijk een marketingzet.

    BeantwoordenVerwijderen