Een bewogen week

Het begon allemaal op een vrijdagochtend. Diederik vertrok naar de unief. In België nam mijn grootmoeder van 86 jaar intussen plaats achter een computer en startte Skype op. Voor het eerst sinds eind september kletsten we nog eens bij. 'Dat ik u zie, ja, dat begrijp ik nog, maar dat gij mij ook kunt zien, daar kan ik met mijn hoofd niet bij... En zijt ge al naar die grote kerstboom gaan kijken?' Meteen daarna begon het te sneeuwen. Kleine dwarrelende vlokjes werden al snel een chaotisch vlokkengordijn en Diederik belde me met de boodschap dat er op Long Island een sneeuwstorm op komst was. We hadden die avond een Riskavond gepland met Diederik zijn Zwitserse collega en diens Amerikaanse scharrel. Wat duiding kan hier geen kwaad: de Zwitser -door ons steevast 'den Broenni' genoemd omdat zijn familienaam Broennimann is- is ongeveer een week voor ons in New York gearriveerd, nadat hij met zijn vriendin een rondreis maakte door het Westen van de VS. Ook Juan, een Colombiaanse bioloog, was in New York aangekomen, en met hulp van hun professor zocht en vond dit duo een woonst in de buurt van de unief. De twee beseften die eerste week blijkbaar nog niet goed dat ze in het hartje van Suburbia beland waren en dat daar niets, maar dan ook niets te beleven valt. Ze vervelen zich dan ook te pletter. Den Broenni heeft zelfs eens een hele nacht op chatsites gezeten om sociaal contact te zoeken. Op een dag heeft hij tijdens zijn rookpauze op het werk een all American Girl, Lauren, geboren en getogen op Long Island, leren kennen en sindsdien zijn de twee onafscheidelijk.

Met dit tweetal gingen we dus Risken (Juan was voor de kerstdagen al naar Colombia vertrokken). Schuifelend door de intussen tien centimeter dikke laag sneeuw, begaf ik me naar het treinstation. In Stony Brook aangekomen was de kleur van onze auto - nochtans een vrij opvallend fluoblauw - onzichtbaar geworden. We gleden naar het huis van den Broenni en hadden een grappige avond.

Lauren kondigde aan dat ze een geschenkbon had om wijn te gaan proeven in één van de wijnboerderijen op Long Island. De bon moest gebruikt worden voor het einde van het jaar, dus de volgende dag togen we richting een wijngaard op de North Fork, koffie en bagels werden al rijdend verorberd. Het wijnproeven was leerrijk. De dame die tekst en uitleg gaf, heette Beverly. We ontdekten dat ze tijdens de week full time lesgeeft in Queens en op vrijdagavond, zaterdag en zondag in de wijnproeverij werkt - 'mijn zoon studeert voor dokter'... De wijnen waren lekker en we gingen dan ook over tot een bescheiden aankoop. Volgens kenners is Syrah toch een goeie druif, dus geen bescheten komisses. Van al dat proeven hadden we natuurlijk honger en dus laveerde Lauren ons naar een 'Diner'. Dat is een echt Amerikaans fenomeen, hoewel bijna alle diners door Grieken worden uitgebaat. Het is een soort restaurant waar je op gelijk welk uur van de dag gelijk welk gerecht kan bestellen. Je kan er 's avonds ontbijten en 's morgens een burger-frieten eten. De keuze aan gerechten is er gigantisch. Maar wat ons vooral aanspreekt is het magnifieke decor van de meeste diners. Ze zijn opgetrokken uit blinkend staal, verlicht met neon en binnen zijn ze zo retro als wat. Je kan aan de bar zitten op van die krukken met rode nepleren zittingen of je kiest voor een soort treinachtige coupé. Daar heb je een eigen mini-jukebox ter beschikking. Aangezien de porties weer gigantisch waren, kregen we een doggybag mee naar huis. Een gebuik dat wij in het begin eerder schaamtelijk vonden, maar waar we intussen fan van zijn. Na het dineravontuur gleden we in onze eigen slee terug naar Queens. Onderweg spotten we de nummerplaat LUVMYWRK ...
Enkele foto's van het sneeuwweekend zijn hier te bewonderen.

Op maandag de Brooklynse buurt Park Slope verkend. Daarover geen bijzonderheden te melden.

Op dinsdag besloten we Central Park eens met een bezoekje te vereren. De sneeuw bedekte alles met een onschuldige laag en de vogeltjes en eekhoorns hadden een fotogenieke witte achtergrond. Buiten enkele demonstrerende Sikh, waren er geen noemenswaardige incidenten. Een verrassing was het wel toen we het Nature Center binnenstapten en bij de kerstman op audiëntie mochten. Ik heb heel goed gekeken en zijn baard was wel degelijk écht! Check it out!
Omdat de kou door onze kleren begon te kruipen, vluchtten we 'ons' museum binnen. 't Was er weer een overaanbod van allerlei zotte schilders en kunstenaars. Op den duur word je immuun voor al die bekende namen. O, weer een Picasso, en daar hangen er een paar Monets, Manets en een Van Goghje... Gelukkig kunnen we hier vaak terugkomen voor telkens korte bezoekjes van een paar uren.
Die grote kerstboom in het centrum van Manhattan waar mijn meme van sprak, moesten we toch ook eens gaan spotten, voor het te laat was. Maar ach, een grote kerstboom is ook maar een kerstboom. En waar er in België tientallen drankstalletjes zouden staan, blijft het hier bedroevend leeg. Alcohol mag hier dan ook niet op straat geconsumeerd worden. Drinkers moeten hun toevlucht zoeken tot de stigmatiserende bruine papieren zak.

Woensdag. Pijpenstelen. Onze rit naar de supermarkt werd halverwege gestaakt door een slobberend geluid aan de auto: platte band. Aarzelend de krik en 't reservewiel uitgehaald. Met de verbale hulp van voorbijgangers de auto opgekrikt en het wiel eraf gehaald. Het reservewiel bleek niet te passen. We vervloekten Danni van Hillside Autoplaza en hobbelden naar een bandencentrale om de hoek: weeral een krakske in ons budget. Met splinternieuwe achterbanden alsnog naar de supermarkt gereden. In 't passeren een goeie liquorstore ontdekt, in de supermarkt wordt namelijk geen wijn of sterke drank verkocht. Thuisgekomen de hapjes voor kerstavond bereid. Tijdens het hapjeseten en bubbelsdrinken met het thuisfront geskypet. Daarna te voet naar het cinemaatje in Kew Gardens om naar 'Milk' te gaan kijken. Bij het binnenkomen van de cinema werden we verwelkomd door een alweer schitterend retrodecor en de geur van verse popcorn. 'Milk' gaat over Harvey Milk, de eerste openlijk homofiele schepen van San Fransisco, en de geschiedenis van de gay rights movement in de States. Een interessante en goeie film. Daarna in de plaatselijke bar ontmoetten we Mario, een openlijk homofiele, ladderzatte inwoner van Queens, die Diederik de hele tijd kusjes op zijn hand gaf en ons op het hart drukte dat we goed voor elkaar moesten zorgen in New York City. De barman belde een taxi en Mario werd vriendelijk verzocht het pand te verlaten.

En zo werd het kerstdag in New York...